پنومونی وابسته به ونتیلاتورر در بخش های مراقبت ویژه و نقش ارتباط پزشک و پرستار در آن

چکیده مقدمه: پنومونی وابسته به ونتیلاتور، یک بیماری مهم و از عوامل مرگ و میر در بخشهای مراقبت ویژه است که با بستری طولانی و هزینه بالاتر درمان همراه است. بنابراین پیشگیری از آن با تعیین عوامل مرتبط باید به عنوان وظیفه ای بسیار مهم مورد توجه باشد. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین درک پرستاران از ارتباط پزشک – پرستار با میزان پنومونی وابسته به ونتیلاتور گزارش شده در بخش­های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام گرفته است. روش­کار: این مطالعه مقطعی-تحلیلی با انتخاب 101 پرستار شاغل در هفت بخش مراقبت ویژه استان گیلان با دارا بودن مشخصات تعیین شده به عنوان نمونه پژوهش به روش سرشماری انجام شده است. داده­ها با استفاده از ابزاری سه بخشی شامل پرسشنامه اطلاعات فردی، برگه ثبت فراوانی پنومونی وابسته به ونتیلاتوردر سه ماه قبل از نمونه گیری و مقیاس استاندارد درک پرستار از شرایط محیط­کار (بخش ارتباط پزشک- پرستار) که به روش مصاحبه گردآوری شد. میانگین گزارش شده از فراوانی پنومونی وابسته به ونتیلاتور در سه گروه هیچ،  5-1 و  بیشتر از 5 مورد مشاهده شده و میانگین نمرات ارتباط پزشک و پرستار در دو سطح مطلوب و نامطلوب ارزیابی گردیدند. داده­ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون کای دو) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که اکثریت نمونه ها (7/62 %) 5- 1 مورد بروز پنومونی وابسته به ونتیلاتور را گزارش کرده بودند. این متغیر فقط با سابقه کار کلی (004/0=p) نمونه ها ارتباط آماری معنی داری داشت. در بخش ارتباط پزشک و پرستار میانگین نمره 5/72 درصد نمونه­ها در گروه مطلوب قرار داشت که فقط با متغیر فردی نوع استخدام ارتباط معناداری داشت (035/0=p). در نهایت آزمون کای دو ارتباط آمار معنی داری را بین ارتباط و همکاری مطلوب پزشک – پرستار و فراوانی کمتر پنومونی وابسته به ونتیلاتوردر بخش­های ویژه  نشان داد(01/0=p). نتیجه­گیری: ارتباط معنادار فراوانی پنومونی وابسته به ونتیلاتور با ارتباط پزشک و پرستار در این پژوهش نمایانگر امکان پیشگیری از پنومونی وابسته به ونتیلاتور با ارتقای کیفیت ارتباط و همکاری پزشکان و پرستاران می­باشد.